Middagpauze

(Vervolg van De grot en Het museum)

Saar, Tom en Véronique waren de laatste werken in de grot aan het uitvoeren, toen plots het licht uitging. “Hé, wat is dat nu?” Tom stak zijn zaklamp aan en scheen op de lampen en de leidingen. Op het eerste gezicht zag alles er in orde uit. “Het zal iets met de stroomvoorziening zijn. Ik ga kijken.” Saar en Véronique gingen mee. In het donker konden ze toch niets doen.

Het was warm buiten. Het was middag, maar de zon was verborgen achter hoge wolken. Tom inspecteerde de zonnepanelen en de aansluitingen. “Zie je wel. Hier is een aansluiting doorgeroest. Ik kan het voorlopig wel oplappen. Geef je me de koffer met het elektrisch gereedschap? Die staat in de wagen.” Saar ging erom. “Ben je wel zeker? Hier staat geen gereedschapskoffer.” riep ze. Tom ging zelf kijken. “Ah verdorie, dan heb ik die in de garage laten staan. Ik rij erom.” “Dat zal ik wel doen.” zei Saar. “Jij hebt al de hele morgen met die zware keien gesleurd. Jij hebt wel een lange middagpauze verdient.” Dat moest ze geen twee keer zeggen. Tom gaf haar direct de autosleutels, en Saar reed weg.

“Ah, wat een heerlijke hitte.” pufte Véronique terwijl ze haar overall uittrok. “Ik ben helemaal bezweet.” “Die dingen zijn inderdaad niet geschikt voor in de zon.” antwoordde Tom. Hij trok de zijne ook uit. “Bekijk dit. Alles is nat. Af daarmee!” en ook zijn t-shirt en broek vlogen op de grond. Hij droeg een lichtblauwe onderbroek, die los hoorde te zitten, maar door het zweet aan zijn billen kleefde.

“Dat is beter.” Véronique volgde zijn voorbeeld, maar zij plooide haar bloes en haar short netjes op. Een bh droeg ze niet. “Zelfs mijn slip plakt. Vind je het erg als ik die ook uitdoe?” vroeg ze. “Nee hoor. Dan doe ik hetzelfde. Kijk, de mijne is zo nat dat ik hem moet afróllen.”

Véronique ging op de stenen toegangsweg zitten. “Zullen we maar aan het aperitief beginnen?” stelde Tom voor. “Graag. Zo’n dorst dat ik heb!” Tom verdween even in de grot, en kwam terug met twee gekoelde blikken limonade en twee bekers. Tom gaf een ervan aan Véronique en ging op zijn overall gaan zitten, naast zijn kleren en zijn helm.

Enkele mieren kropen langs het been van Véronique omhoog. “Eik. Mieren.” Ze stond op, en zette ze een voor een terug op de grond. “Het zijn maar mieren.” zei Tom. “Ik heb hier een wesp die op mijn drank afkomt. Vort! Weg!” Hij nam zijn helm en zwaaide ermee voor zich uit. “Pas op, daar komt er nog een.” riep Véronique, die het spektakel wel amusant vond. Tom stond op en zwaaide nog heviger. “Weg!” Krak! In zijn hand had hij enkel een stuk van het binnenwerk; de rest van de helm was door de heftige bewegingen achter de struiken terecht gekomen. “Verdorie!” Hij baande zich een weg door de takken. “Au! Er zitten stekels aan!” Een paar schrammen liepen over zijn blote buik en dijen, maar gelukkig zonder bloed.

Ondertussen was een kraai aan een van de riempjes aan het pikken. Het was bijna los. “Hé, stop dat!” riep Tom, waardoor de vogel wegvloog. Met het riempje. De kraai ging in een boom op een tak gaan zitten en bestudeerde zijn prooi. “Laat dat!” riep Tom opnieuw. De kraai vloog opnieuw weg, en liet het riempje liggen. “Verdorie.” Hij greep een van de lagere takken vast en hees zich omhoog. Van daar kon hij gemakkelijk verder klimmen. Hij zwaaide zijn ene been over de tak die eindige in de het twijgje waarop de kraai daarnet zat. Hij ging voorover liggen en strekte zijn arm uit. Hij geraakte er niet. Terwijl hij voorzichtig vooruit schoof, trok de ruwe schors zijn vel naar achter, waardoor zijn eikel uit zijn voorhuid floepte. Tom probeerde zich te rechten om alles terug goed te steken, zich met één hand vasthoudend aan de dunne tak, die door de bewegingen op en neer begon te wippen, en het riempje omhoog katapulteerde. Een zuchtje wind nam het mee naar een rots een paar meter van de boom. “Verdorie!”

Hij klom terug naar beneden, maar een van de takken kon hem niet houden en brak. Tom viel op de grond, op het zachte mos, maar ook op de takken.

“Au!” “Gaat het?” vroeg Véronique van achter de struiken. “Nee. Stomme kraai!” Véronique kwam naar hem toe. “Ah! Die struik heeft doorns!”. “Ik zie het. Je linkerflank staat rood van de schrammen.” “Och, beter mijn vel dan mijn kleren. Mijn vel herstelt vanzelf.” Tom was intussen opgestaan.

“Ik heb mijn helm, maar een vogel heeft het riempje losgepeuterd. Nu kan ik hem niet vastmaken.” “En waar is dat riempje nu?” “Daar, bovenop die rots. Die is wel heel hoog. Help je me er even op?” Véronique hield haar handen voor zich uit, Tom zette zijn ene voet erop, en kon zo naar boven klauteren. “Ik heb het. Nu nog zien heelhuids beneden te geraken.” “Zal ik misschien een ladder halen?” Daar had Tom zelf niet aan gedacht. “Goed idee. Als je dat ding hier krijgt tenminste.” Er weerklonken veel ge-ai’s en ge-oei’s als Véronique met het lomp gevaarte zich door de stekelige struiken wurmde, maar het lukte. “Kom eerst naar boven. Het uitzicht is de moeite waard.” Met de ladder ging het veel gemakkelijker.

“Wow. Dat heeft geen deugd gedaan denk ik.” Een lichtbloedende rode streep liep over haar linkerborst, net langs haar tepel. “Morgen is dat genezen.” lachte ze, hoewel ze wel beter wist. Ze klommen nog een paar meter hoger over enkele blokken, tot ze bij een soort platform kwamen, doorkruist door diepe spleten waaruit varens en andere planten groeiden. “Een van deze spleten moet toegang geven tot de zaal onder ons.”

“Inderdaad een prachtige plek. We zijn hier nu al maanden aan het werk, en dit is de eerste keer dat ik hier kom.”

Ondertussen was de lucht donkerder geworden. Een eerste druppel viel op Véronique haar blote rug. “Hola. We houden het niet droog. Laten we terug gaan.” Tom was een eindje verderop de stevigheid van de kalksteenformaties aan het testen en had nog niets in de gaten. “Hé, Tom” riep Véronique. De druppels werden frequenter, en Tom merkte het nu ook. Behoedzaam op hun blote voeten liepen ze over de hobbelige ondergrond. Het was nu een echte bui, die de stenen nat en glibberig maakte. “Gelukkig hebben we geen kleren aan. Anders zouden ze nu doorweekt zijn.” was Véronique optimistisch. “Onze kleren! Die liggen daar nog te drogen!” riep Tom uit. Op de natte stenen konden ze zich niet haasten. Het had toch geen zin meer. Tom klom het eerst van de ladder. Toen hij beneden was, volgde Véronique. De sporten waren glad en haar blote voeten gaven niet veel grip. Maar ze was een ervaren ladderklimmer, dus ze klom lustig naar beneden. En gleed uit. Tom kon haar nog net bij haar heupen grijpen. “Dank je!” Maar een stap verder gleed ze toch nog uit, met haar achterwerk in de modder. “Niet erg. De regen spoelt het er zo af.”

Ze namen de ladder en kropen opnieuw door de doorns, met nog eens zoveel schrammen tot gevolg. Net toen ze konden schuilen stopte de regen en kwam een zonnetje tevoorschijn. “Juist wat we nodig hebben. Nu kunnen we drogen.” En daar kwam Saar weer aangereden. Ze zag de twee in de warme zon liggen. “Genoeg gelanterfant jullie!” lachte ze. “Hier is het gereedschap. Aan het werk!”

Het museum

(vervolg van De grot)

Enkele dagen later zaten Saar, Tom, Véronique en Nick in een restaurant. “Als je niet weet wat te kiezen: de rode kool met mandarijn is hier uitstekend.” zei Véronique tegen Nick. “Ik neem zoals gewoonlijk de bloemkool met radijsjes” zei Saar. Tom nam de worteltjes. Hij at geen kool.
“Maar vertel nu eens over jullie avontuur.” Terwijl ze aten vertelde Nick hoe ze ingesloten geraakten, hoe ze de rotsen probeerden te beklimmen, hoe ze door een ondergelopen tunnel doken. “Je vergeet het gedoe met je overall.” “Niet mijn overall. Het was Tom zijn overall. Sorry, Tom, je oude overall is stuk.” “Stuk?” vroeg Tom. “Wat bedoel je?”
Saar vertelde verder. “…en toen stond hij dus volledig in zijn blootje.” sloot ze af.
Nick kroop ineen. “Je moet er toch niet beschaamd over zijn dat mensen je piemel zien?” zei Véronique. “De helft van alle mensen heeft een piemel. En meestal kun je aan hun gezicht al zien of dat het geval is. Zo weet ik bijvoorbeeld dat Tom er een heeft, zonder hem ooit gezien te hebben. En die ober daar. En dat die andere er geen heeft. Zij heeft een spleetje zoals ik er een heb, en Saar.” Tom knikte. “Dat klopt. Er zijn maar twee vormen van mensen. Maar binnen die vormen heb je nog allerlei afmetingen en kleuren.”
“Ik durf wedden dat de kleur van Nicks piemel overeenkomt met die van zijn armen en zijn gezicht, die we hier allemaal kunnen zien. Misschien iets bleker.”
“Welja, ik liep daar helemaal bloot. En dat is niets om beschaamd over te zijn. Ik ben tenslotte bioloog. Ik weet een en ander over anatomie. Maar wie is hier nu over aan het doorbomen? Is naaktheid zo speciaal dat er zo de nadruk op gelegd moet worden?”
“Je hebt gelijk.” zei Saar.
“Inderdaad” gaf Véronique toe. “Zeg, iets anders. Heeft er iemand zin om morgen mee te gaan naar het museum? Het museum voor schone kunsten? Er is een nieuwe tentoonstelling. Ik heb al een kaartje, maar ik wil eigenlijk niet alleen gaan.”
“Ik niet. Kunst zegt me niets.” zei Tom.
“Ik wil wel. Ik ben hier met vakantie, en morgen regent het, dus er is niet veel anders te doen.” zei Nick.
Saar had geen tijd. “Gaan jullie maar. Ik heb nog veel te regelen.”
“Oké, dan is het wij tweetjes, Nick. De rondleiding begint om tien uur.”

Toen Nick de volgende dag bij het museum aankwam, stond Véronique al te wachten. “Haast je, we zijn bijna te laat!” riep ze.
“Hoezo, we hebben nog twee minuten?”
“Maar we moeten eerst nog langs de vestiaire!”. Ze deed de deur al open om Nick aan te sporen.
“De vestiaire? Dat is toch maar onze paraplu’s afgeven?”
“Had ik dat niet verteld?” zei ze schalks. “Het is vandaag ‘Naakt in en tussen de kunst’-dag. Iedereen moet in hun blootje.”
Dat wist Nick niet, en hij vermoedde wel dat Véronique opzettelijk niets gezegd had, maar hij wilde ook niet toegeven dat hij verlegen was.

Ze kleedden zich uit en gaven hun kleren aan een dame van de vestiaire, die ze netjes opborg. In de eerste zaal was de gids al begonnen.
“… en dus zou men kunnen stellen dat het zelfs onrespectvol is gekleed naar een beeld van een naakt te kijken. Want iedereen heeft…”
“Jaja,” zei een jonge heer uit het publiek. “Je hebt ons al overtuigd. We zijn hier voor de kunst, niet om over onze eigen vormen te horen.”
“Welnu, ik denk dat we inderdaad de inleiding over deze dag kort kunnen houden en ons op de hoofdzaak kunnen concentreren. En we beginnen in deze zaal, bij de Griekse en Romeinse oudheid. De beeldhouwwerken hier…”
Nick hield zich wat op de achtergrond, en keek naar een van de beelden. Véronique ging bij hem staan. “Kijk,” zei ze, “Zou ik geen prachtige Niké geweest zijn?” en ze ging op één been staan, iets voorovergebogen, met haar armen gespreid.
“O, en jij moet model staan voor een Zeus.” Ze duwde hem in een van de zetels. “Kijk eens wat serieuzer! Norser! Alsof jij hier de baas bent! Je zit op je troon! Wacht.” Ze rolde een brochure op en stopte het in zijn hand. “Hier, een scepter. Dat is het. Schitterend!”
“Mevrouw, meneer,” zei de gids, “we gaan naar de volgende zaal. Als u mij wil volgen?”

In het museum. Getekend door 3wao.

“Hier komen we in de middeleeuwen. In deze periode werd het naakt gebruikt om het contrast van het onvolmaakte menselijke met de eeuwige perfectie te benadrukken, zoals hier bij…”
Ze stonden bij een schilderij dat van de vloer tot het plafond reikte. Véronique schoof een kastje tot bij het schilderij, en klom erop om de bovenste helft beter te kunnen bekijken. “Bijzonder mooi!” zei ze. “Klim er ook op, Nick”. Nick twijfelde, en verloor zijn plaats aan een juffrouw. “Ik steek even voor, als u het goed vind.” glimlachte ze. “Ja, Nick,” zei Véronique, “het leven is aan de rappe.”
Dat liet hij zich nu toch geen twee keer zeggen, en hij schoof een andere kast, een grotere, voor het schilderij, waar hij een nog beter zicht had. Er konden vijf mensen op, ieder op zijn beurt. Een heer met een wandelstok stond er wat zielig bij te kijken. “Ik help u wel” zei een steviggebouwde kerel. Hij greep hem bij zijn middel en met een zwaai stond de heer boven op de kast. “Dank u, meneer. Heel erg bedankt.”
De gids was er niet gelukkig mee. “Dames! Heren! Alstublieft! Het meubilair dient daar niet voor.”
“Geen zorgen, meneer. We zetten alles netjes terug.” En dat deden ze, nadat iedereen het schilderij tot in de details had kunnen bewonderen.

“Laat ons dan nu voortmaken naar de volgende zaal.” Ze gingen in groep de trap op, en kwamen in een ruimte met landschappen uit de 16de en 17de eeuw. Een ervan was een uitzondering, en toonde een zomers tafereel, een soort feest, met een menigte blote mensen door elkaar in allerlei posities, en juist daarover wilde de gids meer vertellen. Alleen kreeg hij daar de kans niet toe, want iemand uit het publiek riep meteen: “Dat kan toch niet, die houding? Dat is compleet onnatuurlijk.”
“Toch wel” zei een ander. “Kijk zo.”, en hij deed het voor.
“Ja maar, je hand moet meer naar achter en je been naar voor.” zei nog een ander.
De gids probeerde tussen beide te komen, maar hij was de groep niet meer meester. Al het lawaai had de aandacht getrokken van de curator van de tentoonstelling, die in een van de vertrekken ernaast bezig was.
“Wat gebeurt hier?” vroeg hij met bulderende stem. Dat kreeg de groep wel stil.
“We proberen te achterhalen of dit schilderij wel klopt. Het lijkt ons onmogelijk.”
“Het schilderij naspelen? Een schitterend idee!” riep de curator uit. “Dat is zelfs even ter sprake gekomen bij het ontwerp van de tentoonstelling, maar we waren bang dat het publiek er niets voor zou voelen. Bjorn,” (Zo heette de gids.) “wat denk je?”
“Euh…”
“Oké, we doen het. Help me even. Hiernaast staat een reproductie. We brengen het naar de ruimte beneden, waar we de tafels en stoelen van de cafetaria kunnen gebruiken.”
De gids gehoorzaamde. Als alles op zijn plaats stond, begon hij instructies te geven. “U, mevrouw, staat hier op de tafel met uw linkerbeen in naar achter en uw rechter naar voor. Je linker arm omhoog en met je rechterhand je linkerelleboog aanraken. Naar opzij kijken. Dan hebben we een heer nodig die met zijn rug naar mevrouw staat en voorover buigt. Mevrouw, wilt u misschien uw ene hand op mevrouw haar heup houden en de ander op haar borst, en meneer aankijken?” Nick moest op de sterke kerel van daarnet zijn schouders zitten. Véronique deed een handenstand op de zitting en de leuning van een stoel, met gespreide benen, die vastgehouden werden door de juffrouw van op de kast en, meer voor het tafereel dan dat hij haar echt tegenhield, de heer met de wandelstok.
De curator liep rond, en maakte hier en daar correcties. En dan volgde een foto.
“Jullie hebben gelijk.” lachte de curator luid. “Het lijkt er helemaal niet op. Zeer interessant.”
“Misschien zijn we niet lenig genoeg”
“Of moet je zo’n speciale lens gebruiken.”
“Krijgt de groep die er het best op lijkt een prijs?”
“Een schitterend idee!” riep de curator nogmaals. “De beste groep krijgt gratis tickets voor de volgende tentoonstelling. Maar dan moeten jullie wel toestemming geven om de foto te publiceren. Als we er genoeg hebben, maken we er een mooi boekje van.”

Na afloop ging iedereen zich terug aankleden.
“Wat vond je ervan?” vroeg Véronique.
“Tegen mijn verwachting in, heb ik me toch geamuseerd.” antwoordde Nick. “Alleen jammer dat we zoveel van de uitleg van de gids gemist hebben.”
“Bah, dan komen we toch nog eens terug?”
“Ha! Misschien kunnen we gewoon het boekje kopen in de museumwinkel.”
“Toch een beetje bang om in je blootje te lopen?”
“Bang? Neenee. Als het aan mij lag, stopte ik al mijn kleren in mijn tas en ging ik zo naar huis. Jammer genoeg mag dat niet.”
“Nog niet.” zei een dame terwijl ze haar bloes dichtknoopte.
“Hoe bedoel je?”
“Laat ik mij eerst eens voorstellen: ik ben de schepen van cultuur. Toen ze mij dit project voorstelden, heb ik meteen mijn volle medewerking verleend. En ik had geen moeite om het te verdedigen binnen de gemeenteraad. Meer nog: dit project krijg nog een vervolg.”
Inderdaad: wordt vervolgd.

De grot

“Gooi je rugzak maar achterin. De koffer zit vol.” Saar had Nick opgewacht aan het station. “We rijden direct naar de grot.”
“Direct? Zou ik mij niet beter eerst omkleden? Dit t-shirt en deze schoenen zijn toch niet geschikt? En deze short is wel comfortabel in de trein en bij deze hitte, maar toch niet gepast voor grotonderzoek?”
“Maak je geen zorgen. Ik ben er ook nog niet op gekleed.” Saar droeg een los topje dat nauwelijks haar bh verhulde, en een korte broekje, dat wel van stevige stof vervaardigd was, maar niet veel pijp had.
“Ik heb een oude overall en schoenen bij van Tom. Die zouden moeten passen.” Ze onderzocht samen met haar medewerkers Tom en Véronique een grot, in opdracht van de gemeente. Er lag op het grondgebied van de naburige stad al een toeristisch uitgebaat grottencomplex, en het was de hoop van de gemeente om een gelijkaardig succesverhaal te kunnen schrijven.
“Het zit dus zo. Tom is helaas ziek geworden, en daar we met z’n drieën moeten zijn, kunnen we niet verder werken. Véronique maakt van de gelegenheid gebruik om haar ouders te bezoeken die in de streek wonen. En ik dacht dat jij wel geïnteresseerd zou zijn om de grotten te bezichtigen, voor ze in een pretpark veranderen.”
Nick was bioloog. Speleologie was niet zijn specialiteit, maar dit was inderdaad een buitenkans. Na de uitnodiging de vorige dag, had hij onmiddellijk enkele dagen verlof genomen, had hij zijn rugzak gepakt en was hij op de trein gesprongen.

Zo reden ze dus over een Zuid-Franse weg, langs wijngaarden en door kleine dorpjes. Een wegwijzer wees de richting van de “Cavernes” aan.
“Dat zijn niet de onze. Wij moeten hier afslaan.” Een kleine landweg leidde naar de voet van de berg. “De andere grotten liggen enkele kilometers verderop. We hebben een verbinding gevonden met het complex dat we onderzoeken. Maar is nog heel wat werk nodig voor we de toeristen kunnen laten komen.”
Saar parkeerde de auto aan de kant van de weg. Er was een gang naar de grot vrijgemaakt in het struweel. Ze opende de koffer, en gaf Nick de overall en de schoenen. “Het is een oude. Er zijn hier en daar al herstellingen gebeurd. Maar we gaan niet heel diep. De eerste twee zalen zijn al spectaculair.” Nick trok de overall aan over zijn t-shirt en short. “Van lengte is hij oké, maar hij is wel wat smal. Hij spant. Kijk eens naar die nieuwe naden, waar er scheurtjes waren. Kijk eens hoe ze gespannen staan.”
“Misschien ben jij te dik.” grapte Saar, terwijl ze zelf ook haar overall aantrok. “Hier is ook nog een helm.”

Een vierkant stuk voor de ingang was afgezet met een omheining. Saar opende het slot, stapte binnen en zette een schakelaar om. “Er liggen al kabels en verlichting. Alles werkt via deze batterij op zonne-energie. Je helm heeft wel een lamp, maar die zullen we niet nodig hebben.”
Nick stapte door de toegang, die ongeveer zo groot was als een normale deur, en kwam in een soort portaal. Kabels verdwenen in een smalle spleet aan de verste kant, iets naar links ten opzichte van de ingang. Juist naast de ingang, in de schaduw, stond een varentje, dat Nick als bioloog natuurlijk van dichtbij wilde bekijken. Hij bukte zich en… krak!
“Daar heb je het al. Een van de naden is gescheurd.”
“Och, ’t is nogal groot! En je hebt er nog een broek onder.”
Saar gaf uitleg. “Dit stuk was al lang bekend. Wat nieuw is, is wat achter deze wand ligt. Die spleet ginder was half verborgen onder brokstukken en keien. Die trap naar beneden hebben we uitgegraven.” Ze wees naar een trap van een meter breed en een meter diep, met aan weerszijden een raster dat de weg vrij hield. “Langs die spleet komen we in een grote zaal. We kunnen er juist door. Zodra de vergunningen in orde zijn, komen we met beter materiaal de toegang groter maken.” Saar ging de trap af. Ze keek bedenkelijk naar het raster, en gaf een duw tegen de zijkant. “De borging was verschoven.” Nick wist niet goed wat ze bedoelde, maar hij vertrouwde dat alles in orde was. Saar verdween zijdelings in de spleet, en Nick volgde haar.
“Het is wel erg nauw hier.”
“Het is niet ver. De toegang tot de tweede zaal is lastiger. Maar ik beloof plechtig dat ik je niet zal uitlachen als je dat niet ziet zitten.”
“O, maar ik ben niet bang hoor. Het is enkel dat ik die scheur groter voel worden.”
Inderdaad, de losse naad was blijven haperen aan een uitsteeksel in de rots en verder aan het scheuren.

Twee stappen later was hij uit de spleet. “Wauw!” Een metershoge ruimte, zo breed dat hij ondanks de verlichting aan zijn kant de andere zijwanden amper kon zien, met her en der stapels puin tot aan het plafond. Een riviertje kabbelde ergens onzichtbaar. “Doorheen heel de grot.” gidste Saar. En helemaal bovenaan was een opening, waardoor zonlicht naar binnen scheen. Niet veel, te weinig om de onderste meters te verlichten, maar genoeg om bovenaan begroeiing toe te laten, dat op den duur naar beneden viel, waar het door gedierte en schimmels gretig geconsumeerd werd. “Dit is de droom van elke bioloog!” riep Nick uit. Hij greep naar zijn loep in zijn broekzak om de rotswanden af te speuren, maar moest vaststellen dat zijn overall meer scheur dan broek had. “Dit heeft niet veel nut meer. Dan maar in korte broek.” zei hij, en zonder veel moeite ritste hij de hele onderkant van zijn overall.

Plots weerklonk een stem. “Hallo. Gunther. Trudy. Waar zijn jullie?”
“Wie is dat?” vroeg Nick. “Weet ik niet.” antwoordde Saar. “Zeker een verdwaalde toerist. Die nemen soms de verkeerde afslag en dan zien ze onze wagen, het hek en deze grot en denken dat dit de grot is die open is voor het publiek.
“Ah, ik hoor jullie, denk ik. Wacht ik kom.” zei de stem, gevolgd door een dof kabaal, die door de grote ruimte echode als een oorverdovend lawaai. Saar spurtte door de spleet en keerde terug. “Die stommeling heeft de boel doen instorten.” zei ze kalm. “Die borging zal niet heel vast gezeten hebben, waardoor alle puin in de toegang tot de spleet gevallen is. Langs daar kunnen we niet meer naar buiten.”
“Wat? Zitten we opgesloten? Wacht, mijn telefoon…”
“Die zal hier niet werken. Dat signaal raakt nooit door die smalle opening ginder. Er zijn twee mogelijke uitwegen. Enkele zalen verder is er ook een opening in het plafond, met een stapel rotsblokken eronder. Misschien kunnen we die beklimmen. We hebben dat wel nog niet geprobeerd.”
“En de andere uitweg?”
“Dat is de verbinding met het bekende toeristische grottencomplex. Laten we geen tijdverliezen en onmiddellijk naar de volgende zaal gaan.” Ze pakte haar rugzak en een breekijzer voor het geval dat nodig zou zijn, en liep rustig naar de verste wand. Nick volgde haar.

“Dit is de toegang. Het is niet voor beginners. Hier moeten we op onze buik eerst omhoog, daarna wordt het iets breder, en kunnen we draaien om terug af te dalen. Het is maar enkele meters. Jammer van je overall. Normaal zou ik je nooit toelaten hier zo gekleed door te gaan, maar is er geen andere keuze. Tenzij…”. Ze haalde enkele veiligheidsspelden uit haar zak. “Hier. Bevestig de pijpen van je overall aan je broek. Dan zijn je knieën tenminste beschermd.” Zij ging voorop, en toen ze riep dat ze erdoor was, volgde Nick met zijn geïmproviseerde lange broek. De gang was opnieuw zeer nauw. Saar heeft het gemakkelijk, dacht hij, zij is mager. Hij sleurde zich omhoog, maar werd tegengewerkt door alweer een uitstekend stuk rots dat achter zijn broeksknoop was blijven haken. “Verdorie.” Hij wurmde zijn hand naar omlaag, maar slaagde er niet in zijn broek nog verder omlaag te trekken, om de rand over het uitsteeksel te krijgen. Dan maar de knoop losmaken. Dat lukte, maar ze dichtdoen niet. Een overall is inderdaad veel praktischer hiervoor, bedacht hij. Hij kwam bij de verbreding. “Verdorie.”
“Lukt het?” vroeg Saar, die vond dat hij al lang onderweg was. “Nee. Denk je dat ik een beroepsturner ben? Ik ben niet zo lenig als jullie.”
“Kom dan gewoon vooruit naar beneden. Dat zal ook gaan.”
Er kwam gevloek uit de gang, en dan een pijnlijke schreeuw. En nog meer gevloek. En dan Nick.
Nick viel kermend op grond, zijn handen aan zijn kruis.
“Laat eens kijken” zei Saar. Zijn rits was kapot, zijn onderbroek gescheurd en rood van het bloed. “Mag ik?” vroeg Saar, en ze trok zijn broek en onderbroek naar beneden. Ze spoelde het bloed weg met water uit haar veldfles. “Het is niet erg, enkel een klein wondje.” Ze haalde ontsmettingsmiddel uit haar rugzak, spoot een beetje op zijn penis en wreef het open met haar vingers.
“Laat het maar even zo, zodat het bloed kan stollen. Ik ga ondertussen…” Zonder haar zin af te maken trok ze zich terug, wat uit het zicht, en hurkte met overall en broek op de enkels boven het beekje dat ook door deze zaal stroomde. “Ah!”. Toen ze terug recht wilde komen, gleed ze uit op de glibberige keien en viel met haar blote achterste in het water, haar overall doorweekt, maar gelukkig zonder meer erg. Ze trok haar broek op en knoopte het bovenstuk van de overall rond haar middel om niet met een nat pak rond te lopen. Nick had inmiddels zijn onderbroek hersteld met een van de pijpen van zijn overall, en zijn broek dichtgemaakt met een veiligheidsspeld.
“Klaar?” “Klaar!” “De weg naar de volgende zaal is gemakkelijker. We moeten over een richel langs de rivier. Met een beetje geluk kunnen we daar naar boven.”

Ze kwamen in een kleine ruimte, niet meer dan enkele vierkante meters platte vloer, en een juist-niet-vertikale wand. “Ik ga eerst.” besliste Saar. “Aangezien jij groter bent dan ik, moet het jou lukken als het mij lukt. Kijk gewoon goed welke stappen ik zet.” Ze begon aan de klim. Over de scherpe stenen ging het vlot. Als een berggeit, dacht Nick, maar zei hij niet hardop. Maar een beetje hoger zat een glad stuk, waar Saar geen grip op kreeg. Ze wriemelde haar vingers in de spleten, probeerde een voet van haar steun te halen, maar daardoor schoot haar andere voet weg. Ze viel een meter naar beneden, met haar borst tegen de wand. “Verdorie!” zei ook zij nu. Ze had haar overall terug aan moeten doen. Een lelijke schram liep over haar buik, haar truitje kapot. “Het zal lastig zijn. Zie jij het zitten, of wagen we het om naar het toeristisch gedeelte te gaan?” Nick wist het niet. Hij bedacht hoe lastig de eerste twee doorgangen geweest waren, de toestand van zijn kleren, hoe zelfs een ervaren klimmer als Saar het moeilijk vond. “Wat denk jij?” “Het is even stappen, maar technisch niet zo moeilijk. We moeten door de beek en over een paar rosten van een meter of zo klimmen, en dat is het.” “Dan doen we dát.”

Ze liepen terug over de richel naar de vorige zaal, en volgden het riviertje verder. “Hier gaat het even naar langzaam beneden. Dan moeten we een stukje door de rivier waden. Daarna gaan we terug omhoog, tot aan de uitgang.” Een halfuur verliep zonder problemen. Nog steeds was de weg verlicht. “Denk niet dat er hier veel kabel voor nodig is. We zijn al lang onderweg, maar door al die hindernissen zijn we nog niet zo ver gevorderd. Straks volgt er nog een stukje waarbij we onze eigen lampen moeten gebruiken, en dan komen we bij het stuk dat aangesloten is op de verlichting van de andere… ” Ze stopte. De zaal stond onder water. “Dit was er eerst niet. De normale bedding loopt een paar meter verder, en gaat in een tunnel waar we door moeten. Alleen is die tunnel volledig ondergelopen. Wacht. Ik ga kijken.” Ze stapte dieper het water in, en dook. En kwam er onmiddellijk weer uit. “Zo zal het niet gaan. Die schoenen en overall moeten uit. Ze zijn te zwaar.” Ze dook opnieuw, en kwam na een paar minuten terug. “Voor mij is het haalbaar, en ik ben geen geoefend duiker.” “Ik zwem wel eens graag. Het zal mij ook wel lukken.” Hij trok zijn schoenen uit en de vest die nog overschoot van zijn overall, en volgde Saar in het water.
Het water was helder maar koud en donker. Hun koplichten waren juist voldoende om de richting te zien. Ze zwommen, trokken zich voorruit aan de rotsen, vochten tegen de ademnood. Nog een paar meter. Saar en Nick staken tegelijk hun hoofd bogen water en zwelgden de lucht in.

Zodra ze konden, stapten ze op het droge en wrongen wat restte van hun kleren uit. In hun blote voeten stapten ze verder. “Au!” De grond lag bezaaid met kleine scherpe steenbrokjes. “Het is nog twee kilometer vlak. Dit kunnen onze voeten niet aan.” Alsof ze ook deze situatie al duizend keer meegemaakt had, wist Saar ook nu een oplossing. Ze scheurde haar broek in twee lappen, die ze onder haar voeten bond met de linten van haar bh. Nick deed hetzelfde met zijn broek en gebruikte zijn t-shirt als riemen. “Bezie ons hier.” zei Nick. “Jij in je slip en een topje vol gaten, en ik nog erger, een stuk overall die gespannen zit onder het elastiek van wat vroeger mijn onderbroek was.”
“Ons uitzicht doet er niet toe. Voor dit laatste stuk hebben we niet zoveel bescherming nodig. En het is hier warm, er is geen zon en geen muggen. De grot is al wat we nodig hebben. Dat wisten de blote oermensen al.” “De grot, en een broek onder onze voeten.” lachte Nick.

De tocht ging verder zoals Saar voorspeld had. Af en toe over een rotsblok klauteren, maar voor de rest vlakke ondergrond. “Dit is de laatste kleine hindernis.” Ze stonden voor blok van een meter hoog. “Hierachter is het twee-en-half meter verticaal naar beneden. Maar een riviertje, een ander, heeft hierachter een strandje van slib gemaakt, dus als je valt, val je nog relatief zacht.” “Waar zie je mij voor aan? Ik ben ondertussen een ervaren speleoloog!”. Saar was er al over. Nick klom erop, zwaaide zijn ene been erover, verloor zijn evenwicht, en viel. Zijn lap overall hing nog bovenaan. “Verdorie! Mijn voet!” Saar zuchtte van medelijden. “Kom, ervaren speleoloog, of beter: blote oermens.” Ze hielp hem recht, en ondersteunde hem terwijl hij verder strompelde.

In de verte klonken stemmen. “We zijn er. Dat zijn de bezoekers van de andere grot.”
Onder de verbaasde blikken van hun toeschouwers, gingen ze het zonlicht tegemoet.

Nick en Saar wandelen uit de grot. Getekend door 3wao.