“Tot zover een kort overzicht van de Oud-Griekse maatschappij. In de volgende lessen gaan we stelselmatig de verschillende deelaspecten in detail bekijken.” besloot professor Alberts zijn eerste les van het semester. “Ik hoop dat jullie het boeiend vonden, want voor het examen zullen jullie een verhandeling schrijven met als onderwerp ‘Sport in de Oudheid en de hedendaagse samenleving’. En in dat verband geef ik nu het woord aan mijn assistent, met een bijzonder oproep.”
Stan, een lange slungelige jongeman, stapte naar voor. “Goeiemiddag allemaal. In de onderzoeksgroep werken we aan een studie van de antieke Griekse spelen. Dankzij een grootschalig onderzoek van beeldmateriaal – denk aan de bekende Griekse vazen – en teksten hebben we een groot theoretisch inzicht kunnen opbouwen. Onze expertise is ook een productiehuis ter ore gekomen, die ons gevraagd heeft hen te adviseren bij de opnames van een nieuwe serie, die zich in het oude Griekenland afspeelt. Voor de opnames zoeken ze nog figuranten. We zijn op zoek naar vrijwilligers die eerst gedurende een aantal maanden willen bekwamen in de sporten van toen, om dan uiteindelijk deel te nemen aan een Grieks toernooi, compleet in de antieke stijl, met ceremonies en al.” Het auditorium begon zich te vullen met geroezemoes. Stan ging verder. “Ervaring is niet vereist, maar het helpt natuurlijk wel. Wie wil deelnemen kan zich inschrijven via de website. We starten volgende week donderdagnamiddag op het sportveld van de universiteit. Vertel het gerust verder. We staan open voor iedereen, ook voor niet-studenten. Het staat ook los van jullie opdracht voor de les van professor Alberts. Het kan jullie wel helpen nieuwe inzichten bij te brengen.”
“Dat lijkt me interessant. Ik zie dat wel zitten.” zei Sabrina tegen haar vrienden Tom, Tine en Jens. “Ik ook.” zei Jens. “Atletiek heb ik altijd graag gedaan. Ik win die wedstrijd!” Tine was ook enthousiast. Tom niet zo erg. Maar hij was niet de slimste student, en hij dacht dat het misschien toch een invloed ten goede op zijn punten zou hebben als hij meedeed.
Alle vier schreven ze zich in.
De volgende week kwamen ze samen toe in het sportcomplex. “Ga jij zo sporten?” vroeg Tom aan Sabrina, die een jurkje droeg. “Nee, natuurlijk niet.” antwoordde ze. “Ha, nog deelnemers voor de Griekse spelen?”, onderbrak Stan haar. Hij was voor de gelegenheid gekleed in een Griekse tuniek. De tunieken kwamen duidelijk niet in zijn maat, want ze kwam maar tot halverwege zijn bovenbenen. Ze knikten. “Terrein vijf is voor ons gereserveerd. Dit is hier het pad links, achter het gebouw. Maar eerst even jullie namen noteren.” Stan ging op een stoel achter een tafel zitten met enkel bladen papier waarop een lijst van namen stond. Terwijl Sabrina, Tom, Tine en Jens hun namen gaven, blies een windvlaagje een van Stans bladen weg. “Wacht, ik raap ze wel op.” zei Tom. Terwijl hij ze opraapte, keek hij onwillekeurig onder te tafel. En kwam vlug terug recht, met spijt voor zijn gedienstigheid. Onder de tafel had hij de benen van Stan gezien, met ietwat opgestropte tuniek, en daartussen een lange smalle penis. “O hemel, die draagt geen onderbroek!” flitste door zijn hoofd. Door zijn verwarring focuste hij zo sterk op hetgeen hij absoluut niet wilde zien, dat hij alle details waarnam. De penis was er een met een kort voorhuidje, waardoor de top met het plasgaatje bloot lag, een beetje droog en verschrompeld. Maar hij was goed opgevoed, en liet niets merken. Hij legde het blad papier terug op tafel. “Bedankt.” zei Stan. “Gaan jullie alvast. Ik kom straks. Mijn collega Isabel is daar al.”
Terrein vijf was wat afgelegen, met aan de drie kanten een rij hoge bomen, en een haag van anderhalve meter langs de vierde zijde. Op het sportveld stond al een groep studenten te wachten. De meesten kenden ze van in de les. Bij een stapel materiaal stond Isabel. Ook zij was gekleed in een tuniek, maar een lang: het was een lap stop die rond haar lichaam gedrapeerd was, en met een speld en een riem samengehouden werd. Het zat duidelijk niet gemakkelijk: ze trok eraan langs de zijkanten, dan probeerde ze de stof door de riem naar boven te trekken. Uiteindelijk deed ze speld en de riem los, waardoor de tuniek open viel en ze alles juist terug vast kon maken. Tom probeerde weg te kijken. “Is er iets?” vroeg Sabrina. “Goeiemiddag.” begon Isabel. “Ik stel voor dat we eraan beginnen. Ik tel 38 personen. Er waren er nog enkele ingeschreven, maar we kunnen niet langer wachten. Welkom op deze eerste bijeenkomst, en bedankt dat jullie hieraan willen meewerken.” Stan kwam erbij. “De Griekse spelen bestonden uit verschillende onderdelen,” ging Isabel verder, “die al naar gelang de plaats verschilden. De sporten die we nu als barbaars zouden beschouwen, zoals de wagenrennen en het boksen, gaan we niet doen. In de documentaire werken we daarvoor met professionele stunters. Wij doen een antieke pentathlon: lopen, speerwerpen, discuswerpen, verspringen en worstelen. De komende weken zullen jullie met de hulp van enkele professionele trainers de oude technieken aanleren en oefenen. Eerst steeds op dit veldje hier. Ondertussen wordt er een stadion nagebouwd hier wat verderop, waar we vanaf april zullen trainen, en waar ook de opnames zullen plaatsvinden. Voor de opnames zijn er trouwens ook nog figuranten nodig, om het stadion te vullen. Nodig dus gerust al je familie en vrienden uit. Zijn er nog vragen?” Hoe lang een training ging duren, wilde iemand weten. En of ze elke keer moesten komen. Of er Grieks eten en drank te krijgen waren. Of ze verplicht waren tot het einde vol te houden.
“Tijdens de trainingen kunnen jullie gewoon drank uit de automaat halen. En jullie zijn vrij om op elk moment te stoppen. We zullen jullie niet achterna zitten als jullie nu direct weglopen. Oké. Zullen we eraan beginnen? Eerst als opwarming enkele rondjes rond het veld, en daarna een initiatie in het discuswerpen. Kleed jullie maar uit.” Zij en Stan maakten hun tuniek los, en de rest volgde hun voorbeeld.
Behalve Tom. “Wat doen jullie nu?” vroeg hij verbaasd aan zijn vrienden. “Welja, het zijn toch Griekse spelen?” antwoordde Tine. “De Grieken sportten naakt.” “Je bent toch niet beschaamd?” vroeg Sabrina terwijl ze haar jurk van zich af liet glijden. “Ik in elk geval niet. Zie mijn spieren eens!” zei Jens, die zijn kleren al op een hoopje aan de kant gegooid had en nu demonstratief zijn kuiten aan het rekken was.
Tom durfde niet toegeven dat hij er niet aan gedacht had. Hij wachtte nog tot iedereen in hun blootje stond om zeker te zijn, en begon toen pas met het uittrekken van zijn t-shirt. De rest was al aan het lopen. Tom zat op zijn ene knie, het hoofd naar beneden, te treuzelen met zijn schoenen. “Haast je eens!” zei Tine die naast hem was komen staan. Tom keek op, recht in de vagina van Tine. Hij zag haar haartjes bewegen met de wind, met daaronder verscholen een spleetje dat lichtjes asymmetrisch was, doordat Tine haar voet opzij gedraaid had, en de ene kant van haar heup wat hoger hield dan de andere kant. Uit dat spleetje piepte een stukje huid van enkele millimeter. Hij werd bloedrood. Zijn goede vriendin Tine, die hij al zo lang kende, stond daar maar alsof er niets aan de hand was! Hij keek snel de andere kant uit. “Je bent toch niet beschaamd? Of had je na al die jaren nog niet door dat ik een meisje was?” grapte Tine. “Moeten we geen schoenen aan?” stamelde hij. “De Grieken droegen geen schoenen bij het lopen.” zei Stan, die erbij was komen staan. “De eerste weken lopen we op het gras zodat iedereen eraan kan wennen. Maak je maar geen zorgen. Er liggen geen scherpe takken of zo.” Tom trok zijn schoenen uit, zijn broek en tenslotte, met zijn voorkant weggedraaid van Tine, zijn onderbroek. Zodra hij in zijn blootje stond, begon hij aan zijn rondje, zodat hij zo min mogelijk zou opvallen. Tine volgde hem.
“Het is anders zonder broek.” zei Jens achteraf. “En zonder sportbh.” voegde Sabrina eraan toe. “Mijn tetjes hier zwiepten naar alle kanten.” en ze tilde ze op met haar handen om te tonen wat ze bedoelde. “Het voelt wel frisser aan.” zei Tine. “Dat zweet tussen mijn benen vond ik altijd al vervelend.” Tom knikte. Voor zichzelf wilde hij wel toegeven, het voelde vrijer. Maar toch. Zo’n op en neer flappende penis was niet praktisch. Hij kon zich niet voorstellen dat hij het ooit gewoon zou worden.
Isabel gaf eerst een uitleg over de antieke discussen. Jens stond op de eerste rij, samen met Tine en Sabrina. Tom stond achteraan, maar twijfelde of hij wel al die naakte mensen voor zich wilde zien. “Hey Tom” fluisterde Jens, “wat sta je daar achteraan? Daar zie je toch niets?” Was hij beschaamd? Daar was geen reden voor, dacht Tom. Iedereen zag er verschillend en toch gelijk uit. Er waren meisjes met borsten en vagina’s, en jongens zonder borsten en vagina’s, maar met piemels. Van elk soort mens waren er dikke en dunne, grote en kleine, met een donkere huid, zoals Sabrina, en met een bleke, zoals hijzelf. En dezelfde kenmerken kon je terugvinden in de lichaamsdelen die hem zo ongemakkelijk deden voelen. Tine had kleine borstjes, Sabrina iets plompere. Sabrina had pikzwart schaamhaar, Tine eerder blond. Jens, die zo tros was op zijn lichaam, had een klein piemeltje, en hijzelf een dikke.
“Oké. Nu is het aan jullie. We hebben enkele discussen, maar niet genoeg voor iedereen. Verdeel jullie in groepjes van vier of vijf.” De groepjes, waarvan de vier vrienden er een vormde, stelden zich op aan de lijn aan de rand van het veldje. Per groep mocht er een werpen, waarna Stan met een fluitsignaal aangaf dat de discus opgehaald mocht worden, zodat de volgende kon werpen. De coach ging bij elk groepje staan, en verbeterde waar nodig.
“Zo. Onze tijd zit erop.” besloot Stan. “Ik heb hier alvast enkele tunieken voor jullie. Kies maar uit. We zien jullie graag volgende week terug.”
“Doen jullie de volgende keer weer mee?” vroeg Tom aan zijn vrienden. “Natuurlijk!” antwoordden ze alle drie. Het was niet helemaal het antwoord waarop hij gehoopt had, maar Tom durfde niet anders dan ook opnieuw mee te doen.
De volgende week kwamen sommigen in hun tuniek toe. Deze met een lange te voet of met de step, Jens kwam met de fiets. Tom en Tine hadden hun gewone kleren aan. Tom omdat hij geen zin had zijn blote onderlijf aan de wereld te tonen telkens hij zijn been over zijn fiets zwierde, Tine omdat ze een rok nu eenmaal mooier vond.
“Goeiemiddag iedereen.” sprak Isabel “Ik moet helaas zeggen dat de coach niet echt onder de indruk was van jullie prestaties vorige week.” “Een stel stijve harken noemde hij ons” viel Stan in. “Daarom gaan we vandaag een iets uitgebreidere opwarming doen. Begin maar met twee rondjes te lopen.”
Na afloop moesten ze zich verspreid opstellen. De coach toonde hen voor wat ze moesten doen. Opspringen met zwaaiende armen, opdrukken, buikspieroefeningen, vooroverbuigen met gespreide benen en met de handen de grond raken. “Gelukkig sta ik deze keer vooraan” dacht Tom. “Beter gezien worden dan op al die opengesperde vulva’s moeten kijken.” Maar bij die gedachte werd hij opnieuw bloedrood.
Ze begonnen met speerwerpen. Het volgde hetzelfde verloop als het discuswerpen de week ervoor.
“Oké, even pauze.” riep Stan na een tijd. “Ha, eindelijk. Even iets te drinken halen. Gaan jullie mee?” zei Jens. “Zeker” antwoordden de andere drie, en Stan liep naar zijn hoopje kleren om zijn broek aan te trekken. “Hé, het is maar iets verderop hoor, daar bij het gebouw.” zei Tine. “Ja, maar we passeren toch het voetbalveld?” sprak Tom. “En dan?” zei Sabrina. Op het voetbalveld stonden er een paar te kijken naar de groepjes voorbijwandelende bloten. “Ze kijken naar jou, Tom” lachte Tine. “Jij bent de enige die anders is.”
Na de pauze volgde nog een sessie discuswerpen. En dan zat de dag erop.
Enkele weken gingen voorbij. Soms scheen de zon, soms regende het. Dan kleedden ze zich binnen uit, zodat hun kleren droog lagen, en trainden zelf gewoon op hun vertrouwde veldje. Zolang ze bezig waren, hadden ze het warm genoeg, en met een handdoek achteraf waren ze in een mum van tijd droog.
Tom begon het naakt zijn wel gewoon te worden. Hij treuzelde niet meer, maar liet zijn kleren even vlot achter als de rest.
“We maken goede vorderingen” zei Stan op een dag. “We gaan vandaag aan een nieuwe sport beginnen, eentje die we bewust wat later beginnen. Het worstelen.” Er klonk geroezemoes. Na een uitgebreide uitleg over de regels volgde een demonstratie van Stan en de coach. De coach won al snel, wat voor wat gegrinnik in de groep zorgde.
“Nu is het aan jullie. In het begin doen we één wedstrijdje tegelijk, dus twee die vechten en de rest mag toekijken. Het is belangrijk dat de coach, en ook ik, jullie in het begin goed in het oog houden en jullie op fouten of gevaarlijke situaties wijzen.” Iedereen keek naar elkaar, maar niemand durfde vrijwilliger te zijn.
“Zullen wij beginnen?” vroeg Jens aan Tom. Tom aarzelde. “Jij en ik dan misschien, Sabrina?” was Jens’ tweede poging. “Oei, maar jij bent veel sterker dan ik. Ik maak geen kans.” Stan, die dit gehoord had, had een voorstel. “Om het eerlijk te laten verlopen, zullen we via een spel een rangschikking maken. We stellen ons op volgens grootte, en spelen een wedstrijdje per twee. Wie verliest, gaat een plaats omlaag, wie wint, een plaats omhoog. Dat is dan de volgorde voor volgende week, en zo verder.”
Het eerste paar, de kleinste, begon, Tine en Joris. Ze draaiden wat rond elkaar en zochten een manier om de andere vast te pakken. “Denk er in het begin niet te veel bij na. Grijp de ander gewoon.” Joris graaide naar Tines schouder. Tine draaide weg en ging met haar arm achter Joris’ rug, en trok hem tegen haar borst. Joris kon zich loswringen, zakte door een knie en probeer met zijn arm tussen haar benen en zijn hand op haar dij haar op te tillen. Dit lukte niet. “Niet proberen films na te doen!” riep de coach. Joris zat nu op twee knieën, Tine probeerde hem over te duwen. Tine won.
Er werd gejuicht. De coach en Stan bespraken kort wat goed en minder goed was. Dan was het aan de volgende.
Tom keek toe, maar zijn oude schaamte kwam terug. Al die lijven die tegen elkaar plakten! Bloot zijn is niet zo erg, maar bij de andere sporten was er altijd een afstand. Nu kwam de ene buik tegen de ander, werden borsten in een gezicht geduwd, en veegde een penis over een rug. Waarom zou hij, Tom, dit willen doen? Sporten met zijn vrienden was leuk, maar dit is toch iets anders. Hij probeerde niet te veel te kijken. Toen het bijna zijn beurt was, ging hij naar Stan. “Ik kan dit niet.” zei hij. “Wat bedoel je?” “Ik bedoel: ik zie dit niet zitten. Ik hou er niet van dat iemand zo dicht bij me komt. Niet met kleren, niet bloot.” “Ah, geen probleem, ik had al zoiets vermoed.” zei Stan, “We zijn met genoeg voor het worstelen. Je mag zeker enkel meedoen met de andere kampen. Je kan dan enkel niet meedoen voor het klassement.” Tom was gerustgesteld.
De volgende weken kwam Tom slechts halve sessies, voor het lopen, speerwerpen en discuswerpen.
En tenslotte werd het juni, de tijd van het toernooi. Het stadion was al volledig nagebouwd. “Mooi, maar jammer van die anachronismen!” zei Sabrina. Naast de houten tribune stonden grote wagens van waaruit naar overal kabels liepen. Naast het tempeltje stond een verlichtingsmast. Tussen de atleten liepen cameramensen.
Er stond een stevige wind. Stan liep rond met een notitieblok, waarvan de bladen opwaaiden. “Ha Stan, drukke dag vandaag?” riep Jens naar Stan.
“Ja, zeg dat wel. Het was misschien geen zo’n goed idee om tegelijk deel te nemen en de boel hier in de gaten te houden.” Stan liep in zijn blootje zoals de rest, maar had een koptelefoon met microfoon, en een batterij die aan een gordel rond zijn middel hing. “Het waait stevig, maar we gaan het droog houden.” vervolgde Stan. “Het geeft wel een mooi effect, die wapperende vlaggen.” De vlaggen wapperden inderdaad, en maakten een stevig kabaal. De wind gierde ook door de lichtmast. “Maar dat notitieblok is niet praktisch met zo’n wind.” Hij ging wat dichter bij een houten schutting staan, zodat hij kon schrijven. Tom was er ook. “Ha Tom” riep Stan. “Ben je er klaar voor?” Tom keek in de richting van Stan, die op enkele passen van hem stond. “Hé, pas op!” riep hij. “Wat?” reageerde Stan. “Pas op!” riep Tom nog eens, en zonder aarzelen sprong hij tegen Stan, en duwde hem op de grond. Een luidspreker die eerst boven de schutting bengelde, viel naast hen op de grond. “Tom?” vroeg Stan verbaasd. Tom lag bovenop Stan, borst tegen borst, bekken tegen bekken. Toen hij het door had, stond Tom zo snel mogelijk op. “Bedankt!” zei Stan. “Zonder jou lag ik het ziekenhuis.”
“Dat spreekt toch voor zich?” antwoordde Tom. “Ik hou misschien niet van lichamelijk contact, maar dit was een noodgeval.”
“In elk geval bedankt. Het vergt moed om je eigenheid even aan de kant te zetten, ook in geval van nood.”
Tom dacht er niet meer aan. En wilde er ook niet meer aan denken. Hij deed mee met de sporten waarvoor hij gekomen was, en ging tijdens het worstelen een ijsje eten, weg van het spektakel.